چه ضمانتی برای فردا؟

رضا احسان

عکس های زیر از الله یار است، کسی که دختر، پسر، همسر و عروسش را از دست داد، یک پای خودش هم قطع است. در روز مظاهره با گلوی پر از بغض و چشم های اشک آلود گفت: "فقط یک خواست از دولت دارم و آن این است که حامد کرزی و دولت اش دست از حمایت طالبان و جنایت کاران بردارند و قضیه ی شب جمعه ی گذشته را با جدیت پیگیری کنند و عاملین این قضيه را به سزای اعمال شان برساند". وقتیکه او این سخنان را بیان می کرد نه تنها چشم های او پر از اشک بود بلکه در چشمان تمام اشخاص حاضر در آنجا دریای از اشک حلقه زده بود، همه در درون خویش می گریستند... در مقابل خواست الله یار اما دولت چه کرده؟ دولت فقط چند فرد را فرستاده و همان مبلغ 100000 افغانی را برای خانواده های قربانی رسانده و بس. عاملین این جنایت وحشتناک مشخص است و هنوز آزادانه باعث نا امنی می شوند، والی غور، مسئولین ولایت غور و دولت افغانستان همه می دانند که چه کسی این 16 تن را کشته، ولی تا هنوز هیچ اقدامی نکرده، مردم لعل و سرجنگل و بقیهء قربانیان این فاجعه از صبر و شکیبایی کار گرفتند و هیچ کاری خلاف قانون و خشونت بار انجام ندادند و مثل همیشه تحت فرمان دولت مرکزی باقی مانده و منتظر اقدامات حکومت هستند. دولت افغانستان در صورت اقدام نکردن در مقابل جنایتکاران جفای بزرگی به حق این مردم صلح دوست می کند و این مردم را نا امید می سازد، دیگر چگونه این مردم برای فردای شان امیدوار باشند؟ اگر فردا این فاجعه تکرار شود؟...